ความจน ความรวย อาจจะเป็นตัวแปรของหลายๆสิ่ง แต่ไม่ใช่ตัวแปรของสติปัญญา

ชีวิตของคนคนหนึ่งก็เหมือนกับเกมต่อจิ๊กซอว์ จิ๊กซอว์จะเสร็จสมบูรณ์ก็ต่อเมื่อลมหายสุดท้ายมาถึง คนทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเรา ต่างเป็นคนสำคัญทั้งหมด จิ๊กซอว์ไม่ได้สำคัญเฉพาะใบสุดท้ายหรอก จิ๊กซอว์สำคัญทุกตัว เพราะคุณค่าของจิ๊กซอว์คือคุณค่าเดียวกัน มันอยู่ที่ว่าโอกาสในเกมชีวิตจะเอื้อให้จิ๊กซอว์ตัวไหนก่อน ขอบคุณที่เป็นส่วนหนึ่งในจิ๊กซอว์ชีวิต ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร คุณจะมาก่อนหรือมาหลัง หรือคุณจะเป็นเด็กหรือผู้ใหญ่ คุณเป็นส่วนสำคัญของชีวิตผม หากจิ๊กซอว์ชีวิตผมขาดคุณไป ภาพชีวิตผมคงไม่สมบูรณ์ ขอบคุณ ขอบคุณ

การมีโอกาสได้เกิดเป็นมนุษย์ก็ถือว่าได้อะไรมากมายแล้ว เรายังจะอยากได้อะไรให้มันเป็นทุกข์อีก

การเงียบไปเป็นเวลานาน มันอาจไม่ใช่เพราะลืม แต่มันเป็นการเปิดให้โอกาสค้นหาตัวเอง

เวลาไม่ได้ช่วยให้ลืม แต่ช่วยให้น้ำตาหยุดไหลเท่านั้น

การปรับกิเลสคนอื่นให้ตรงกับกิเลสของเรา มันเป็นเรื่องยาก แม้แต่การปรับกิเลสของเราให้ตรงกับกิเลสคนอื่นยังทำได้ยากเลย มนุษย์เราเป็นทุกข์เพราะหลายสาเหตุ หนึ่งในนั้นก็คือเรื่องการปรับกิเลสให้ตรงกัน

น้ำที่เกาะกับเหล็ก หากเช็ดทันทีสนิมก็คงไม่เกิด ถ้าปล่อยให้สนิมเกิดมันก็ยิ่งยากที่จะกำจัด กิเลสที่เบาบาง เมื่อมันมากระทบชีวิต การกำจัดมันในทันทีน่าจะเป็นทางเลือกที่ดีกว่า กว่าการปล่อยให้มันเป็นเหมือนสนิมเกาะเหล็ก กัดกินใจเราจนมองตังเองไม่ออก

ทุกก้าวย่างในปัจจุบัน คือ ประวัติศาสตร์ของชีวิต ไม่ว่าเราจะทำอะไรก็ควรคิดอยู่เสมอว่าเรากำลังสร้างประวัติศาสตร์ให้กับตัวเอง ปัจจุบันนี้เป็นโอกาสดีที่สุดที่จะเนรมิตประวัติศาสตร์ของเรา

หากการทำงานเต็มที่ 100% ยังไม่ถูกใจคนอื่น อาจจะถูกใจเขาแค่ 30 % ก็ไม่ต้องเสียใจหรอก ถึงมันจะเป็น 30 % ของคนอื่น จงภูมิใจเถอะ มันคือ 100% ของเรา

หากยังไม่ไปเที่ยวพันธ์ทิพย์ อย่าพึ่งตัดสินใจซื้อคอม หากยังไม่เข้าห้างสัพพสินค้า อย่าถึงตัดสินใจซื้อเสื้อผ้า  อยู่แค่ในโรงเรียนมัธยม อย่าพึ่งเลือกคู่ โลกใบนี้กว้างใหญ่นัก ความรักถึงออกแบบไม่ได้ แต่ก็ควรให้โอกาสหัวใจได้เลือกสิ่งที่ดีที่สุด

คนบางคนทำให้เราลืมคนหลายคนได้ แต่คนหลายคนไม่เคยทำให้เราลืมใครบางคนได้

เวลา ถึงกรองน้ำไม่ได้ แต่กรองรักได้ น้ำจะสะดาดต้องผ่านเครื่องกรอง รักจะบริสุทธิ์ต้องผ่านกาลเวลา

ผู้ที่ได้ยืนอยู่บนยอดพีระมิด ย่อมมีโอกาสได้เห็นพีระมิดโดยรอบ ผู้ที่ยืนอยู่บนความรักได้ก็จะมีโอกาสได้เห็นความรักโดยรอบ หากมีความรักแล้วมองอะไรไม่เห็นก็ไม่แปลก นั่นเป็นเพราะคุณไม่ได้ยืนอยู่เหนือความรัก แต่ความรักยืนอยู่เหนือคุณ

ความรักมีลักษณะคล้ายๆลม มีร้อน มีเย็น บางครั้งรักก็ทำให้ร้อน กระวน กระวาย บางครั้งรักก็ทำให้เย็น สบาย ชีวิตเมื่อกระเสลมสงบก็จะได้พบกับความสงบ และมีเวลาทบทวนกระเสลมที่ผ่านมาในชีวิต

เมื่อความผิดหวังก้าวเข้ามาเยือนชีวิตเรามักจะบอกกับตัวเองว่าความรักของเรามันจบแล้ว แต่ถ้าหากเรามีสติแล้วตั้งใจทบทวนดูดีๆ เราจะเห็นว่าความรักมันไม่ได้ไปไหนเลย มันยังอยู่ที่เดิมของมัน ความรัก เราเป็นคนให้กำเนิดมัน และมันจะเป็นเงาติดตามตัวเราตลอดไป วงจรชีวิตของความรักจะจบลงจริงๆ พร้อมกับลมหายใจสุดท้ายของชีวิตเรา

โอกาสไม่ได้ตกมาถึงมือใครบ่อยนักหรอก ลองถามตัวเองสิ ถ้าวันนี้โอกาสตกมาถึงมือ มีปัญญารักษาโอกาสนั้นไว้ได้หรือเปล่า

ยานอพอลโล 11 สลัดถึงเชื้อเพลิงส่วนแรกทิ้ง แล้วทะยานตัวเองออกนอกชั้นบรรยากาศของโลก บินรอบโลกอีกรอบครึ่งแล้วใช้แรงเหวี่ยงของโลกช่วยส่งไปจนถึงดวงจันทร์ ถ้าถังเชื้อเพลิงยังติดตัวมันอยู่วันนี้ยานอพอลโล 11จะได้ชื่อว่าเหยียบดวงจันทร์เป็นลำแรกหรือเปล่า คนเราบางครั้งต้องสลัดบางอย่างออกจากชีวิต ถ้าต้องการทะยานตัวเองสู่จุดสูงสุด

ก่อนนอนในแต่ละวันให้ทบทวนวันนั้นทั้งวันให้หมด หากมีเรื่องดีก็ให้ดีใจ และยินดีกับมันให้เต็มที่ หากมีเรื่องแย่ จะเศร้าหรือจะร้องไห้ก็รีบทำ พรุ่งนี้จะไม่มีวันนี้อีกแล้ว และพรุ่งนี้ก็จะมีเรื่องให้เราได้ทบทวนใหม่ๆอีกเยอะ

ไม่ว่านักนิยามความรักจะนิยามความรักว่าอะไรก็แล้วแต่ แต่ความรักสรุปลงแล้ว เหลือแค่ 2 เท่านั้นคือ รักคือ การให้ และรักคือการเอา ทุกสิ่งทุกอย่างที่เราทำ ทำแล้วก็เพื่อให้เขามีความสุข อันนี้เรียกว่า รักคือการให้(ให้เขาเป็นเป้าหมายในการมอบความสุข) แต่ถ้าทุกสิ่งทุกอย่างที่เราทำทำเพื่อให้เขาทำบางสิ่งบางอย่างเพื่อให้เรามีความสุข อันนี้เรียกว่ารักคือ การเอา(เอาตัวเองเป็นที่ตั้ง เอาตัวเองเป็นเป้าหมาย)

อายตนะภายในมี อายตนะภายนอกพร้อม ความรักก็เกิดขึ้นได้เสมอ

เปรียบเทียบตัวเองกับคนที่ด้อยกว่า สุขก็เกิด เปรียบเทียบตัวเองกับคนที่ดีกว่า ทุกข์ก็เกิด ไม่เปรียบเทียบอะไรกับใคร ความสงบก็เกิด

ความรักที่ขาดการเอาใจใส่ มันก็เหมือนตึกใหญ่ที่ไม่ได้ลงเสาเข็ม

เมื่อเรื่องร้ายเข้ามาเยือน อย่าคิดว่ามันเป็นโชคร้าย มันคือโชคดี เพราะคนที่ผ่านเรื่องร้ายๆไปได้ ต่างก็เป็นคนที่เข้มแข็งกว่าคนไม่เคยเจอ

ถ้าค้นพบต้นกำเนิดของมนุษย์ เราจะรู้ว่าเราไม่ได้เป็นแค่เพื่อนร่วมโลก แต่เราคือพี่น้องของกันและกัน ตามทฤษฎีแล้วต้นกำเนิดของสิ่งมีชีวิตมีแค่สิ่งเดียว และสิ่งเดียวนั่นแหล่ะ หมายถึงต้นกำเนิดของเราและพี่น้องเรา

เมื่อความรักมันเกิด ไม่ว่าจะมุดน้ำ ดำดิน หรือเหาะไปในอากาศก็หนีความรักไม่พ้น

เมื่อไม่มีความรัก ต่อให้ค้นหาทั้งโลกก็ไม่เจอ

ความสุขไม่ได้ขึ้นอยู่กับความยากจน หรือร่ำรวย สวยหล่อหรือขี้เหร่ แต่มันขึ้นอยู่กับการพอใจในสิ่งที่ตนมี

เรามักสร้างความหวังขึ้นมาหลอกตัวเอง แล้วก็เป็นทุกข์กับความหวังของตัวเอง บ่อยครั้งที่เราต้องเสียน้ำตากับความหวังของตัวเอง ตัวเองสร้างมันขึ้นมาแท้ๆ ยังต้องมาร้องไห้เพราะมันอีก

เริ่นต้นจากไม่มี ต่อมาก็มี สุดท้ายกลับสู่การไม่มีเหมือนเดิม สุข ทุกข์เป็นเพียงกลมายาหลอกชีวิต พิจารณาดูดีๆสิ มันไม่มีอยู่จริง มันเป็นเพียงปรากฎการณ์ระหว่างที่เรามีชีวิต จะสุข จะทุกข์อะไรหนักหนา

จงให้ความสำคัญกับคนที่อยู่ตรงหน้า ให้เหมือนกับว่าเขาคือตัวเรา

รักตัวเองคือ ความรู้สึกอยากทำอะไรเพื่อตัวเองมากกว่าคนอื่น เห็นแก่ตัวคือ การทำอะไรก็เพื่อตัวเองเท่านั้น

เมื่อไหร่ที่เราไม่ฝากความสุขของตัวเองไว้กับผู้อื่น เมื่อนั้นเราก็มีความสุขได้แม้ไม่มีใคร

ความรักมันไม่มีกฏเกณฑ์ตายตัว ปรับจูนกันจนตายก็ไม่สมบูรณ์แบบ มีสุขบ้าง ทุกข์บ้าง ทะเลาะบ้างเป็นธรรมดา เป็นเรื่องดีที่ยังปรับจูนกัน อย่างน้อยก็ทำให้เรารู้ว่า"ยังรักกันอยู่"

ไม่มีใครบังคับให้เราทุกข์ใจ ใจเราเป็นทุกข์เอง ไม่มีใครบังคับให้เราเป็นสุข ใจเราเป็นสุขเอง สุขหรือทุกข์ไม่มีใครเลือกให้เรา อยู่ที่ใจเราเลือกที่จะเป็นเอง

ความพอดีแห่งรัก ไม่ได้ขึ้นอยู่กับรักมาก หรือรักน้อย แต่มันขึ้นอยู่กับการยอมรับในสิ่งที่เขาเป็น

ถ้่าเราตามหารักจากผู้อื่น เราจะไม่เจอความรัก เมื่อไหร่เราหยุดตามหาความรัก แล้วอยู่กับตัวเอง เราจะรู้ว่าแท้ที่จริงความรักเกิดจากใจเรา ความรักอยู่ที่ใจเรา ความรักเกิดก็เพราะใจเรา ถ้าใจเราไม่รัก รักก็ไม่เกิด ไม่มีใครหักอกเราได้ มีแต่เราหักอกตัวเอง

รักมากก็ทุกข์มาก รักนิดหน่อยก็ทุกข์นิดหน่อย ไม่มีรัก ก็ไม่มีทุกข์ ไม่มีความรักไหนให้ความสุขฝ่ายเดียว

เมื่อไม่เริ่มก้าวแรก ชีวิตก็คงอยู่แค่จุดเดิม หมดเวลายืนคิดอยู่กับที่แล้ว ชีวิตต้องก้าวต่อไป เราก็เหมือนเด็กเริ่มหัดเดิน ก้าวแรกอาจจะยาก ไม่นานก็คงวิ่งได้แล้ว แต่เป้าหมายจริงๆไม่ใช้การวิ่งได้หรอก เราจะบิน

ธรรมชาติมอบหางอันวิเศษให้กับสุนัข เพื่อแสดงความรู้สึกภายในออกมาให้มนุษย์ได้รับรู้ ธรรมชาติได้มอบน้ำตาอันวิเศษ เพื่อให้มนุษย์ได้ใช้มันแสดงความรู้สึกภายในให้มนุษย์ด้วยกันรับรู้ แต่สุนัขกลับไม่รับรู้ความรู้สึกนั้นได้

ไม่พูด แต่คิด ไม่มีปัญหา
ไม่คิด แต่พูด ปัญหามี

เคารพการติดสินใจของผู้อื่น ชีวิตของเขา การอยู่รอดของเขา ความคิดของเขา ตัวตนของเขา เราทำได้ดีที่สุดคือแนะนำ ส่วนการตัดสินใจเป็นของเขาเอง ถ้าสิ่งที่เขาคิดเป็นสิ่งที่ดี เราก็ควรยินดีไปกับเขา ถ้าการตัดสินใจนั้นผิดพลาดไป ถ้าหวังดีกับเขาจริงๆก็ควรอยู่เคียงข้างเขา

สุข ทุกข์ในปัจจุบัน เป็นเพียงปรากฏการณ์หนึ่งในช่วงชีวิต ทำความรู้จักมันให้มากที่สุดเมื่อมันมาเยือน แต่ไม่ต้องไปยึดติดกับมัน มันเป็นเหมือนกระแสลมที่ผ่านเข้ามา ทำให้เราร้อนและเย็น มันไม่ยึดติดกับเราตลอดไปหรอก เราเองก็ไม่ควรไปยึดติดกับมัน หากยังมีลมหายใจ กระแสลมแห่งสุขทุกข์ก็จะยังพัดผ่านไปมาแบบนี้แหล่ะ

สุข ทุกข์มันไม่ยึดติดกับเรา แต่เราไปยึดติดกับมันเอง

คนที่ถามหาความรักจากพ่อแม่ ก็เหมือนกับกำลังถามหาน้ำจากน้ำแข็ง

ความรักคือเครื่องมืออย่างหนึ่งของธรรมชาติ มันจำเป็นที่ธรรมชาติต้องสร้างเครื่องมือนี้ให้เกิดขึ้น ชิปแห่งความรักถูกฝังเข้าในร่างของสิ่งมีชีวิต เพื่อให้สิ่งมีชีวิตได้สืบเผ่าพันธุ์ต่อไป ดูนกพิราบสิ เวลามันแสดงความรักต่อกัน ชิปแห่งความรักมันคงทำงานแล้ว ...หากวันหนึ่งธรรมชาติลืมฝังชิปแห่งความรักมาในตัวนกพิราบ(ไม่ใช่ชิปหายนะ) วันนี้จะมีนกพิราบจีบกันให้เห็นหรือเปล่า

ไม่รู้ว่าเพื่อนมนุษย์จะทะเลาะกันไปทำไม เราก็ตกอยู่ในชะตากรรมเดียวกัน เขาให้อายุเรามาแค่ร้อยปีโดยประมาณ จะสีไหนก็เมตตากันให้มากๆ รักกันให้มากๆ เวลาของเราหมดไปพร้อมกัน ชีวิตเราก็เหมือนเทียนที่จุดแล้ว จะดับวันไหนก็ไม่รู้ ช่วงชีวิตที่เหลืออยู่ มีความสุขกับมันให้เต็มที่ เป็นมิตรที่ดีของคนทั้งโลก

ความเป็นครูนั้น ไม่ได้สิ้นสุดลงเพียงแค่การส่งศิษย์ให้สำเร็จการศึกษา แต่ความเป็นครูสิ้นสุดลงเมื่อหมดลมหายใจ

นอกจากความตายแล้วก็ยังมี "เวลา" อีก ที่ไปไม่กลับ เวลา ถึงมันไม่ตายมันก็ไปไม่กลับ นาฬิกาตาย แต่เวลาไม่เคยตาย

ศีล๕ เป็นรากฐานที่มั่นคงของชีวิต ถ้าเปรียบกับอาคารบ้านเรือน ศีล๕ ก็คงเป็นเหมือนเสาเข็ม ที่สร้างความมั่นคงให้กับอาคารบ้านเรือน

กิเลสเกิดจากการกระทบกันของอายตนะภายในกับอายตนะภายนอกกว่าจะมาถึงขั้นการกระทบกันของอายตนะก็ยังมีอยู่หลายขั้นตอน มีสติที่อารมณ์ไหนก็หยุดที่อารมณ์นั้น ทบทวนย้อนกลับตามหลักปฏิจจสมุปบาท สติเป็นเหมือน m79 สามารถยิงทำลายขั้นตอนการเกิดของกิเลสได้ ทำลายไปจนถึงขั้นอวิชชาโน้นแหล่ะ กิเลสไม่มีในพระพุทธเจ้า พอกิเลสจะเกิดก็เหมือนพระองค์จะรู้ทันทันที เลยจัดการทำแท้งกิเลสซะเลย กิเลสมันก็เลยไม่มีโอกาสเกิดในพระพุทธเจ้า

ตัวผมเองถูกสร้างขึ้นด้วยธาตุทั้งสี่รวมตัวกัน ผมเกิดมาตามกระบวนการทางธรรมชาติ และวันหนึ่งผมก็คงจากไปตามกระบวนการของธรรมชาติ ดินทำให้สรรพสิ่งมีจุดยืนอาศัย น้ำทำให้ชุ่มเย็น ลมทำให้สิ่งต่างๆไหวติงเหมือนกับมันมีชีวิตหากโลกนี้ไม่มีลมเมฆก็คงไม่ลอย ต้นไม้คงไม่ขยับ ไฟมอบความอบอุ่นให้โลกใบนี้ อีกร้อยล้านปีข้างหน้าผมก็คงเป็นธาตุที่มีคุณค่าสำหรับสิ่งมีชีวิตในช่วงนั้น ได้ทำหน้าที่ธาตุตามที่ธาตุเป็น

ถ้าเรามีชีวิตอมตะ เราจะมีความสุขกับมันหรือเปล่า เราจะมีโอกาสรักกับใครอีกหลายๆคนเลยนะ เมื่อรักแรกเกิดขึ้นแล้วคนรักก็ตายจากไป แต่เราไม่ตาย ไม่นานเราก็ได้พบกับรักครั้งใหม่ และผ่านไปร้อยปีเขาก็ตาย และเราก็จะมีความรักกับอีกหลายๆคน เมื่อถึงคนที่หนึ่งร้อยแล้ว เราจะยังมีความสุขกับความรักหรือเปล่านะ แต่ที่แน่ๆ คงทรมานน่าดูเมื่อต้องทนดูคนรักจากไปอย่างไม่มีวันกลับ ทีละคนๆ

ความสุขเกิด โลภะก็ตามมา ความทุกข์เกิด โทสะก็ตามมา การจะปรับใจให้สงบนี่มันยากน่าดู รู้ไม่ทันโมหะก็เข้าแทรก

สถานะสามัญของทุกสิ่ง คือ มันไม่ใช่ของเรา ต้นไม้ ดอกไม้ ผู้คน ต่างมีชีวิตที่อิสระและไม่ใช่ของใคร เราพากันสร้างเจ้าของทางความคิดแล้วก็พากันเป็นทุกข์กันเอง ผู้หญิง-ชายคนนั้นก็ของเรา แผ่นดินนั้นก็ของเราแล้วก็ทะเลาะกัน แย่งชิงสิ่งที่คิดว่าเป็นของเรา คิดไปเอง ทุกข์ไปเอง

การปฏิบัติของผมถูกศีล ๒๒๗ ข้อควบคุม แต่ความคิดของผมเป็นอิสระจากทุกสิ่ง

ความสนุกเป็นเอกลักษณ์ของตลก ความสงบเป็นเอกลักษณ์ของสมณะ

อยากกินก็กิน อยากนอนก็นอน อยากเล่นก็เล่น อยากทำอะไรก็ทำ ทำแล้วมีความสุขคนอื่นไม่เดือดร้อนก็ทำไป จะไปใส่กรอบอะไรหนักหนากับชีวิต มีเวลาแสวงหาความสุขแค่ไม่เกินร้อยปี

ความรักเป็นกำไรของชีวิตที่ไม่ต้องลงทุนอะไรมากมาย เพียงแค่รัก ก็ได้กำไรแล้ว

ถึงจะเป็นนางงามจักรวาล แต่ก็ต้องการแค่คนบางคนเท่านั้นแหล่ะ ที่อยากให้มองว่าเธอสวย คำชมของคนทั้งโลก คงไม่ชื่นใจเหมือนคำของคนบางคน

การปฏิบัติธรรมที่ดีที่สุดสำหรับผู้ครองเรือนคือการเฝ้าดูใจของตนเอง รู้ทันในสิ่งที่ใจถ่ายทอดออกมา ไม่ว่าดีหรือร้าย

หัวใจ เป็นอวัยะที่น่าสงสาร มีสิทธิ์คิดได้ แต่ไม่มีปากที่จะพูด อยากฟังเสียงของหัวใจของคนอื่นบ้าง แต่ดันไม่มีหู จะรู้ได้อยากไรว่า หัวใจเขาพูดอะไรออกมา

เมื่อได้พบกับช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุดของชีวิต มันเป็นสิ่งที่แย่มากๆๆ แย่จนบรรยายไม่ได้ ในมุมหนึ่งของความแย่ มันคือความโชคดีที่ได้สัมผัสอารมณ์นั้น ยิ่งเลวร้ายแบบสุดๆ ยิ่งโชคดีแบบสุดๆ มีไม่กี่คนหรอกที่ได้สัมผัสอารมณ์นั้น มันโชคดีมากที่เรามีโอกาสได้บริหารจัดการกับอารมณ์นั้น ถ้าเราสามารถบริหารจัดการมันให้ผ่านพ้นไปได้ คุณก็จะได้เป็นนักบริหารชั้นยอด

เห็นเขาทำไม่ได้แล้ว อยากพึ่งคิดว่าตัวเองจะทำไม่ได้

ความรักมันเป็นทั้งวิทยาศาสตร์และปรัชญา ถ้ารักอย่างมีเหตุผลเป็นความรักแบบวิทยาศาสตร์ ถ้ารักแต่หาเหตุผลไม่ได้เป็นความรักแบบปรัชญา

เรามีสิทธิ์ที่จะรักคนทั้งโลก แต่เรามีสิทธิ์ที่จะใช้ชีวิตคู่กับคนเพียงคนเดียว

ไม่มีความล้มเหลว มีแต่ประสบการณ์การทำงานที่จะทำให้เราเก่งขึ้น เอดิสัน ทำหลอดไฟอยู่ 10000 ครั้ง จึงสำเร็จ 9999 ครั้งคือประสบการณ์

อยู่ด้วยกันเมตตากันให้มาก มอบความรักและดูแลกันให้ดี เราทุกคนก็เป็นเพื่อนร่วมตายด้วยกันทั้งนั้น ไม่ต่างจากสุนัขในกรงขัง เราจะอยู่ด้วยกันก่อนตายอย่างมีความสุข หรือเราจะกัดกันให้บาดเจ็บ แล้วก็ตายทั้งหมด

ทำบุญแล้วหวังแต่สิ่งที่มันเป็นกิเลส อยากได้โน้น อยากได้นี่ ความดีไม่ใช่ความอยากนะ อย่าบ่นว่าทำดีไม่ได้ดี เพราะบุญไม่ได้มีเพื่อสนองกิเลสใคร

เหตุและผลเป็นหัวใจสำคัญในทางวิทยาศาสร์และปรัชญา แต่สำหรับความรักมันไม่ต้องการเหตุผล แค่มันต้องการแค่ความรู้สึก

สรรพสิ่งบนโลกนี้ไม่มีความยั่งยืน เคยคิดว่าความรักจะยั่งยืน แต่มันก็เป็นเพียงสุขเวทนาที่อาศัยธาตุทั้งสี่ดำเนินชีวิต ร่างกายสลาย ทุกอย่างก็สลายตาม นี่แหล่ะอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

ความเป็นครู ไม่ได้ขึ้นอยู่กับใบประกอบวิชาชีพ ใบประกอบวิชาชีพเป็นเพียงหลักฐานที่ใช้ประกอบอาชีพเท่านั้น ความเป็นครูอยู่ที่ใจ ใจที่อยากจะอบรมสั่งสอน ใจที่อยากจะให้ศิษย์เป็นคนเก่ง คนดี

ชีวิตที่มีค่า ไม่ใช่ชีวิตที่ร่ำรวย มีเกียรติ หรือว่าอายุยืน แต่ชีวิตที่มีค่า คือชีวิตที่ทำประโยชน์เพื่อผู้อื่น และทำให้ชีวิตคนอื่นมีค่า

ความรักหรือชีวิต เราสามารถออกแบบมันได้ เหมือนกับการออกแบบตึกน้อยใหญ่ วิศวะกรสามรถออกแบบได้ตามที่ใจต้องการ แต่การสร้างให้เป็นไปตามแบบที่ออกคงว่ากันใหม่ การออกแบบเป็นหน้าที่ของสมองและหัวใจ การสร้างตามแบบที่ออกไว้ เห็นหน้าที่ของมือเรา

เราไม่สามารถกำหนดทิศทางแห่งรักได้ ถึงจะรักมากแค่ไหน มันก็ยืนยันไม่ได้ว่าเราจะสมหวัง

คำว่า รัก จะเขียน 100 ครั้ง 1000 ครั้ง ก็เขียนเหมือนเดิม ร.เรือ ไม้หันอากาศ ก.ไก่ แต่ระดับความรู้สึกของผู้รับกลับไม่เท่าเดิม และไม่เท่ากัน บางครั้งคำว่ารักก็เหมือนเพชรนิลจินดา ที่มีค่ามาก บางครั้งคำว่ารัก ก็เหมือนสายลม แม้แต่มองก็ยังไม่เห็น

ขึ้นชื่อว่า"อกหัก" ไม่ว่าครั้งแรกหรือครั้งไหน มันก็ให้ความรู้สึกที่ไม่ต่างกัน สิ่งที่ต่างคือการแสดงออก อกหักครั้งหลัง อาจดูไม่แย่เหมือนครั้งแรก นั่นเป็นเพราะประสบการณ์สอนให้เรารู้ว่า อกหักเป็นแค่ปรากฏการณ์ทางธรรมชาติแห่งรัก

นายพรานมีความชัดเจนในเส้นทางในป่าใหญ่ต้องใช้เวลาในการศึกษาเส้นทางเป็นเวลานาน หลงทางบ้างถูกทางบ้างปะปนกันไป ผู้ที่มีความชัดเจนในรัก ก็ต้องผ่านการใช้เวลาอยู่กับความรักเป็นเวลานาน อกหักบ้าง สมหวังบ้าง ปะปนกันไปเหมือนกัน

ความผิดพลาด ความล้มเหลว ไม่ใช่สิ่งที่น่าอาย สิ่งที่น่าอายคือ การที่เรารู้ว่ามันเป็นสิ่งที่ดีงามแต่เราไม่กล้าที่จะทำ

ความจริงคือสิ่งที่เราสัมผัสได้ขณะปัจจุบัน หลังปัจจุบันไปก็เป็นเพียงมายาภาพเท่านั้น

คนรัก คือ คนที่ทำให้ทุกข์มากที่สุด

คนรัก คือ คนที่ทำให้สุขมากที่สุด

คนที่สงบที่สุด คือ คนไม่มีรัก(กิเลส)

การปฏิบัติธรรม ต้องอยู่เหนือบุญ ไม่ยึดติดในบุญ หากยังยึดติดในบุญ ก็จะอยู่ในกงจักรแห่งวัฏฏะ เกิด ตาย รับผลบุญ หมดบุญ เกิด ตาย รับผลบุญ หมดบุญ เกิด ตาย รับผลบุญ หมดบุญ เกิด ตาย รับผลบุญ หมดบุญ เกิด...ไม่มีจบสิ้น

ความรักไม่มีกฏเกณฑ์ที่ตายตัว ไม่มีใครตั้งกฏเกณฑ์ให้กับความรักได้ ลองบอกรักกับคนสามคนดู ถ้าความรักมีกฏตายตัว คนสามคนจะมีความรู้สึกเดียวกัน เหมือนกัน และเท่ากัน

ข้อดีของการอกหัก คือหมดวาระที่จะต้องคอยตามดูแลใคร

เงินมีค่ากับคน แต่ไร้ค่ามากสำหรับแมวตัวหนึ่ง สิ่งที่มีค่าสำหรับแมวคือปลา ไม่ได้มีค่าเพราะใจคิด แต่มีค่าเพราะมันคือคุณค่าแท้ของชีวิต

สุข ทุกข์ ไม่ได้มีอยู่จริงบนโลกใบนี้ สุข ทุกข์ เกิดเพราะใจคิด คิดว่าสุขมันก็สุข คิดว่าทุกข์มันก็ทุกข์ สุนัขนอนกับดิน มันก็ไม่ทุกข์ เพราะมันไม่คิดว่าทุกข์

รักแท้ ต้องเกิดจากอิสรภาพทางความคิด การให้โอกาส การเปิดกว้างสำหรับการตัดสินใจ ไร้ซึ่งการบังคับ การขู่เข็น และกลมารยาที่ทำให้อีกฝ่ายรัก

เพราะเราหลงอยู่ในโลกสมมติ  สุข-ทุกข์มันจึงเกิดในใจ เดี๋ยวสมมติว่าโกหก เดี๋ยวสมมติว่าถูกโกหก ที่จริงไม่มีใครโกหกใคร และไม่มีใครถูกโกหก โลกของความเป็นจริงมันเป็นแค่เสียง แต่เราไปสมมติให้มันมีความหมายเอง

เป้าหมายของชีวิตคือความสุขเว้นจากทุกข์ ทุกการกระทำมีการมีความสุขละเว้นจากทุกข์เป็นแรงบันดาลใจทั้งสิ้น

ทุกคนบนโลกนี้ต่างเป็นครูและนักเรียนในคนเดียวกัน บางโอกาสก็เป็นครูถ่ายทอดประสบการณ์ชีวิตให้กับผู้อื่น บางโอกาสก็เป็นนักเรียน เรียนรู้ความสำเร็จและความผิดพลาดของผู้อื่น ไม่จำเป็นต้องมอบภาระทั้งหมดให้กับครูตามใบประกอบวิชาชีพ แต่ทุกคนควรเป็นครูที่ดีตามโอกาสที่มีให้

เพราะมีโยม ถึงมีพระ เพราะมีพระ ถึงมีโยม แต่ทั้งพระทั้งโยมก็เป็นเพียงความจริงโดยสมมติที่โลกนี้ตั้งคำเรียกให้

ตัวผมนะหรอ เป็นพระต่อหน้าโยม เป็นลูกต่อหน้าแม่ เป็นพระอาจารย์ต่อหน้าศิษย์ เป็นเพียงสิ่งมีชีวิตต่อหน้าสุนัขตัวหนึ่ง

ในแต่ละวัน เราอยู่กับตัวเองน้อยมาก  พอเริ่มลืมตาขึ้น สิ่งที่คิดถึง กลับเป็นคนอื่น

มือที่สามไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัว สิ่งที่น่ากลัวคือมือหนึ่งมือสองไม่มีความมั่นคงพอ

กล้องถ่ายรูปบันทึกได้แค่ปัจจุบันของอดีต

ความรัก ไม่ใช่การเปิดให้กายสัมผัสกาย แต่มันคือการเปิดใจ ให้ใจสัมผัสใจ

ความหวังเป็นสิ่งที่มองไม่เห็น แต่มีพลัง สามารถสร้างสิ่งที่ยังมองไม่เห็น ให้มองเห็น

พระครู สมเด็จ เจ้าคุณฯลฯ เป็นเพียงยศที่ถูกกิเลสสรรค์สร้าง เพื่อตอบสนองกิเลส

อย่าให้ความสุขของชีวิตผูกติดกับองค์ประกอบภายนอก แต่ควรสร้างความสุขด้วยสิ่งที่อยู่ภายใน หรือสิ่งที่ตนมีเป็นทุนอยู่แล้ว สิ่งภายนอกแปลเปลี่ยนไป อย่าให้สุขภายในเปลี่ยนไปตาม

ไม่ต้องมีเหมือนใคร ความสุขเกิดขึ้นได้ แค่พอใจในสิ่งที่ตนมี